Bir zamanlar, küçük ve sevimli bir kasabada Ali adında neşeli bir çocuk yaşardı. Ali’nin en yakın arkadaşı ise minik mi minik bir kız olan Ayşe idi. Bu iki arkadaş her gün parkta buluşur, çeşitli oyunlar oynar ve birbirlerine güzel hikayeler anlatırlardı. Onların bu arkadaşlığı, kasabanın her köşesinden duyulurdu.
Bir gün, Ali annesiyle marketten dönerken bir kutu çikolata gördü. Kutunun içinde birbirinden lezzetli çikolatalar vardı. Ali’nin gözleri parladı ve annesinden, “Bu çikolataları alabilir miyiz anne?” diye sordu. Annesi gülümseyerek, “Tabii ki sevgilim, ama eğer paylaşmayı da düşünüyorsan,” dedi. Ali başını salladı ve çikolataları aldı.
Parktaki buluşma saati geldiğinde, Ali elinde çikolata kutusuyla Ayşe’yi gördü. “Ayşe! Bak, annem bana bu çikolataları aldı!” dedi heyecanla. Ayşe de bu habere çok sevindi ve Ali’ye, “Afiyet olsun Ali! Peki ben de bir tane alabilir miyim?” diye sordu. Ali, annesinin sözlerini hatırladı ve seve seve kutuyu Ayşe’ye uzattı. “Elbette, istediğini seç!” dedi.
Ayşe bir parça çikolata aldı ve ısırdıktan sonra, “Çok lezzetli! Teşekkür ederim Ali,” dedi. Tam o sırada parkın diğer çocukları da yanlarına geldiler. Elif, Can ve Mehmet de çikolataları fark ettiler ve özle dolu gözlerle Ali’ye baktılar. Ali yeniden annesinin sözlerini hatırladı ve kutuyu arkadaşlarına doğru uzatarak, “Siz de çikolata ister misiniz?” diye sordu. Elif, Can ve Mehmet memnuniyetle kabul ettiler ve her biri birer parça aldılar.
Çikolatalar kısa sürede bitti ama çocukların yüzlerinde kocaman bir gülümseme vardı. Ali mutlu bir şekilde, “Çikolatalar tükendi ama hep birlikte yedik, bu harikaydı,” dedi. Ayşe, “Evet, paylaşmak gerçekten çok güzel,” diye ekledi.
O günden sonra Ali, bir şeylerin paylaşmanın verdiği mutluluğu fark etti ve arkadaşlarına daha da yakınlaştı. Kasabada herkes, Ali’nin ve arkadaşlarının sıcak dostluğunu, saygı ve empati dolu oyunlarını örnek aldı.
Ve böylece küçük bir parça çikolata, kasabada büyük bir sevgi ve paylaşım zincirine dönüştü.
